De Douwe Egberts-reclame
Ken je die reclame van Douwe Egberts?Β βVraag anders de buurtjes even of ze koffie komen drinken.β
Ik word daar zΓ³ gelukkig van. Want echt β¦ mijn ideale wereld ziet er precies zo uit!
Samen. Met elkaar. Tijd maken. Aandacht voor elkaar.
Spontaan een bakkie doen, iets wat ik zΓ³ mis in mijn leven tegenwoordig.
Tegenwoordig moet je een afspraak maken met vriendinnen β¦ voor over drie weken β¦ om even een kopje koffie te doen.
Herken je dat?
De tijd van gewoon aanwaaien
Ik denk met weemoed terug aan de tijd dat je gewoon aan kon waaien. Bij mensen die mijn leven op dat moment net dat beetje mooier maakten.
Omdat ze tijd voor me hadden.
Omdat ze naar me luisterden.
Omdat ik voelde dat ik ertoe deed.
En... omdat er roze koeken waren natuurlijk π
Geen oorlog in Rusland. Niet zoveel ellende als nu.
Gewoon een bakje koffie, een grote roze koek, gezellige verhalen en tijd voor elkaar.
Zonder een telefoon die constant roet in het eten gooide of je uit je gesprek haalde met βpling-plongβ-geluiden.
De tijd met mijn drie kleine ventjes
En niet te vergeten β¦ mijn drie heerlijke, schattige ventjes altijd om me heen.
Och, wat mis ik die tijd.
De tijd dat ze me Γ©cht nodig hadden (nu natuurlijk ook nog hoor, maar anders).
De tijd dat ze nog met zβn drieΓ«n samen in de tuin speelden.
En dat ik de hele dag nodig was voor zorg en liefde (en daar had ik veel van, héél veel π).
Als ik op een knop kon drukken om het allemaal opnieuw te beleven, deed ik het zΓ³. π
Herken je dat ook?
Herinneringen aan vroeger
Misschien heb je zelf geen kinderen, dat kan natuurlijk ook.
Maar weet je nogβ¦ die tijd (nog véél langer geleden dan toen ik moeder werd π) dat je belde vanuit een telefooncel?
Dat je van oude kranten pijltjes rolde en die door het open raam van de buren blies? (Sorry daarvoor, nog steeds π
)
Of dat je een leeg plakbandrolletje en een halve ballon omtoverde tot een erwtenschieter, om besjes tegen de ramen te knallen? π
Herinner je je nog hoe je ging elastieken op het schoolplein, knikkeren, flippoβs sparen, of die gekke plastic poppetjes die je aan een ketting kon hangen (weet iemand nog hoe die heetten?)
Die tijd β¦ die mis ik ook!
De tijd vliegt β¦ letterlijk
Ik weet nog zΓ³ goed de dag dat ik 12 werd.
Ik dacht letterlijk: βJeetje, ik ben al 12β¦, maar ik heb nog zΓ³ lang te gaan!β
En nu ben ik 42, en denk ik bijna dagelijks:
βHuh?! Alweer een dag voorbij? Hoe dan?β
Is het alweer Prinsjesdag?
Dat was toch laatst nog?
Oh wacht β¦ dΓ‘t is alweer een jaar geleden! π³
Gisteren werd mijn jongste zoon alweer 16 jaar!
Shocking, toch?
Waarom voelt tijd zo anders?
Het gekke is: de tijd gaat niet sneller. Maar toch voelt het zo.
Waarom is dat?
En waarom kunnen we zΓ³ verlangen naar een tijd die ver achter ons ligt?
Vrijdagavondritueeltjes en roze koeken
Zoals die vrijdagavonden waarop ik ging zwemmen met vriendinnen, en daarna thuiskwam bij mijn ouders, broer en broertjeβ¦
Voor de tv met een kop koffieΒ βοΈΒ en een roze koek, kijken naar de miniplaybackshow met Hennie Huisman, die mis ik trouwens ook op tv!
Zoβn ritueeltje vol warmte, liefde en gezelligheid.
Een fijn, hecht gezin.
Zorgeloos. Tenminsteβ¦ zo voelde het voor mij (mβn ouders zullen dat vast soms anders hebben ervaren π
).
Wat er Γ©cht toe deed
Maar Γ‘ls ik dan terugdenk aan al die momenten van vroeger, dan draaide het toch vooral om:
π TijdΒ
π Aandacht
π Liefde
π Verbinding
π Samen zijn
Dat maakte die momenten zΓ³ bijzonder.
Hoe het nu is
En nee hoor, het is heus niet weg β¦
Maar tΓ³ch β¦ het is anders.
Mensen groeten elkaar amper nog op straat.
Er is nauwelijks oogcontact.
De kinderen spelen niet meer buiten.
Geen suizende pijltjes, knikkerpotten of hoelahoepende meisjes op rolschaatsen.
Alles gebeurt binnen. Op een scherm.
Geen knikkers meer op straat, maar Tiktoks in de woonkamer.
En eerlijk?
Ik mis het.
Ik mis die tijd.
Dat gevoel van een heel leven voor je hebben.
Zorgeloos. Geliefd.
Een warme bubbel vol liefde.
Die bubbel is inmiddels⦠geprikt.
Wat ik nu probeer te doen
Maar weet je?
Ik doe er alles aan om dat gevoel door te geven.
Aan mijn drie geweldige zonen.
Ze zijn inmiddels al wat ouder hoor (20, 18 en 16).
Maar als ik op een knop kon drukken, nu, op dit moment β¦
Dan waren ze weer 1, 3 en 5. π
De les van al die herinneringen
Dus lieve jij,
Geniet.π
Van alles. Van het kleine Γ©n het grote.
Van een roze koek met koffie.
Van een onverwachts appje of een warme knuffel.
Van een oude herinnering of een nieuw ritueeltje.
Want het leven⦠zoeft voorbij.
Dus misschien is het geheim helemaal niet ingewikkeld.
Misschien is het gewoon dit: blijven kiezen voor echte aandacht, warmte en liefde.
En dat we die blijven doorgeven.
Altijd.
Amen. π«
Liefde hoeft niet groots te zijn, zolang het maar Γ©cht is.
Liefs Maaike πΈ
Β
